In het wegrestaurant, ter hoogte van Malden, zijn de neplederen menukaart en de plastic narcissen niet moeilijk van echt te onderscheiden. Aan de bar zit een groepje vrachtwagenchauffeurs. De een rolt een sjekkie, de ander neemt een hijs en een derde gooit z’n peuk op de grond. Ik bestel een cola. Eén van de mannen roept iets naar het meisje dat m’n bestelling opneemt. Ik kan ‘m niet verstaan en zij blijkbaar ook niet.
‘Wat zeg je Theo?’
‘Dat je niet zo moet lopen te sjansen en dat we droog staan als een woestijn.’
De andere mannen lachen en draaien nog een sjekkie.
‘Let maar niet op Theo hoor’ zegt het meisje nu tegen mij. ‘Die is altijd zo.’
‘Geef die kerels een biertje van mij’ zeg ik, zonder te weten waarom.
Ik wordt uitgenodigd om bij hen te komen zitten. Ze vragen wat ik doe. Of dat leuk is, zo de hele dag. ‘Dan heb je toch geen vrijheid man!’
Als ik naar m’n auto loop, blijf ik even staan bij een truck met de bouw van een stier. Ik wrijf voorzichtig met m’n handen over de gril en denk bij mezelf ‘een beetje gelijk hebben ze wel’.
